Soms ziet slow leven er uit zoals op de foto hieronder. Heerlijk helemaal uitrusten en opladen.
Maar meestal zijn het kleine ‘momenten van alledaagse vertraging’. Bewuste en weloverwogen acties die je helpen om in je dagelijks leven te vertragen.
Het is leven op jouw voorwaarden en voorrang geven aan wat voor jou het belangrijkst is in het leven.
Het gaat om minder doen, maar dat wat je doet beter doen. De bijbehorende mindset vraagt wel om wat werk van jouw kant. Een slow mindset ervaar je dus niet alleen als je op vakantie bent of aan het relaxen bent.
3 tips om je slow mindset te kickstarten
1. Omarm mindfulnessEen slow leefstijl is een aandachtige leefstijl. Niet multitasken, maar singletasken. Je aandacht kan immers maar naar een ding tegelijk gaan. Ja, echt!
Mindfulness is dan ook een goede manier om slow in je dagen te brengen. Er is niets vaags, zweverigs of ingewikkelds aan. Het is niet meer of minder dan aandachtstraining. Wist je dat bijvoorbeeld de afwas doen of groenten snijden ook vormen zijn van mindful activiteiten? Je houdt je bezig met die ene taak en die krijgt je volle aandacht. Ook met een simpele en korte ademhalingsoefening kom je weer helemaal in het hier en nu. Al is het maar 3x bewust diep in en lang uitademen. Voel de spanning van je afglijden.
2. Durf imperfect te zijn
Tegenwoordig lijkt alles maakbaar. Sterker nog: steeds meer is maakbaar. Maar worden we daar gelukkig van? Ik denk het niet. Je komt in een vicieuze cirkel terecht van altijd meer, beter, sneller, mooier. Eigenlijk een ongoing competitie met jezelf en de rest van de wereld. Social media draagt hier ook haar gewillige steentje aan bij. FOMO, de angst om iets te missen, breekt inmiddels een hele generatie op.
In haar bestseller de moed van imperfectie (dikke leestip!) schrijft Brené Brown hier het volgende over: als je echt tegen jezelf kunt zeggen “ik ben goed genoeg” toon je moed, compassie en verbondenheid. Angst, oordeel en eenzaamheid komen voort uit zelfafwijzing. Als je durft te kiezen voor authenticiteit in deze wereld is dat een verzetsdaad die je een bezielend leven oplevert.
Ik besef me dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Zo ervaar ik dat zelf wel namelijk.
Daarom is het zo fijn om hier in het online slow leefstijl programma, dat later dit jaar wordt gelanceerd, meer tijd en aandacht aan te kunnen besteden. En belangrijker nog: veel te gaan oefenen.
3. Ontwikkel je goei mindset
Carol Dweck, een Amerikaanse psycholoog, ontdekte dat kinderen opgroeien met een fixed (vaste) of een growth (op groei gerichte) mindset. Als je een fixed mindset hebt zie je je intelligentie en kwaliteiten als iets dat vaststaat, daar waar iemand met een growth mindset altijd mogelijkheid ziet om te leren, zichzelf verder te ontwikkelen. Een fixer zal eerder opgeven, uitdagingen vermijden en snel stress ervaren. Een groeier staat meer open voor kritiek, ziet het succes van anderen als inspiratie en probeert vaker iets nieuws.
Zelf ben ik denk ik een "mooie" mix van beiden. En hoe is dat voor jou?
Ook deze shift naar een gezonde groei mindset kost tijd en geduld.
Alvast een praktische tip om direct toe te passen is om je (positieve) aandacht op kleine stapjes en successen te richten. Ieniemienie muizenstapjes van vooruitgang. Dat helpt echt. Het brengt relativering en voldoening. Probeer maar eens.
Oproep pilot deelnemers
Binnenkort start ik een pilot voor mijn nieuwe online programma. Wil jij jezelf ook vaker voorrang geven? Dat kan. Ook letterlijk. Zet je hier alvast op de voorranglijst voor Kickstart jouw slow leefstijl om de kans te vergroten dat je erbij bent! Je zit hiermee nergens aan vast.
2 reacties
Dag Corien,
Dankjewel voor het delen van je persoonlijke reactie, verhaal, ervaring. Dat stel ik zeer op prijs! En wat je schrijft herken ook ik grotendeels hoor. Een van de redenen dat ik ben gestopt als leefstijlcoach (“gij zult gezond eten, voldoende bewegen, ontspannen en slapen”) is omdat het onnatuurlijk voelde om mensen zoveel van zichzelf te laten verwachten. Alleen maar weer “moetjes” erbij. En precies wat je zegt: als het dan (even) niet lukt, juist weer dat gevoel van falen.
Dus dat is wat ik met mijn School of Slow vooral niet wil doen. Ik zou het juist zo fijn vinden als de druk van ons huidige leven wat weg zou vallen. Dat men weer beter in staat is om naar zichzelf te gaan luisteren, naar eigen behoeften en voelen wat op een bepaald moment de beste keuze voor je is. Natuurlijk besef ik mij dat er alsnog altijd zoveel dingen overblijven die “moeten” en “gewoon doorgaan”. Dat ervaar ik ook in mijn eigen leven: ik heb een samengesteld gezin, een eigen onderneming, een reislustige geest en een druk sociaal leven. Om maar eens wat te noemen.
Toch ben ik ervan overtuigd dat JUIST hierbinnen meer ruimte voor slow een goede ontwikkeling is. Je integreert slow vrij makkelijk en laagdrempelig in je dagelijkse leven. Het betekent niet meteen letterlijk “alles maar op zijn beloop laten, uren theedrinken en bij kaarslicht zitten.” I wish. Het betekent beter leren omgaan met je tijd, energie, grenzen leren aangeven en beter naar je eigen behoeften kunnen (en durven!) luisteren. Het betekent, zoals je terecht schrijft, ook soms accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Een tegenslag zien voor wat het is: een momentopname en een kans om van te leren. Morgen weer een dag. Werken aan belemmerende overtuigingen (“ik kan het niet, dit voelt niet goed, nu ben ik lui, ik heb weer gefaald etc, etc). En bovenal: een leven leven dat bij JOU past, niet op basis van wat misschien door de buitenwereld van je verwacht wordt.
Kleine stapjes, niets geforceerd. Dat is waar ik voor sta wanneer ik mensen help die willen leren hoe ze meer rust en balans in hun leven kunnen ervaren (en hoe dit vol te houden). Uiteindelijk moet je het toch zelf doen (en willen).
Liefs, Ingrid
Hoewel het een mooie ontwikkeling is, slow, hygge, ontspannen en mindfull leven…ervaar ik eerlijk gezegd toch weer dat ‘het kan nóg beter’ moet…. Om hier uit te komen is oefenen met en uitvoeren van deze levensstijl helaas niet de oplossing, heb ik gemerkt. Sterker nog, steeds als het niet lukte (ook al wist ik dat dat ‘mocht’) was er weer die ontevredenheid en die drang om het morgen beter te doen. Niet na drie weken, maar wel kwam na 3 maanden die onrust en na anderhalf jaar wilde ik toch echt wel wat vooruitgang zien in ‘meer ontspannen leven’. Maar ik voelde juist meer onrust. Omdat bijv. de aandacht voor het kopje thee in de ochtend, gezellig met een bloemetje erbij en even stil staan bij waar ik dankbaar voor ben, een soort dwang werd. Ik voelde me fout als ik gewoon een kop thee dronk en de deur uitging. Maar het lukte gewoon niet om het vol te houden. Want er bleef zoveel liggen wat écht moest uitgevoerd worden en wat niet lukte als ik alles slow en met aandacht deed. Ook na de zoveelste prioriteitenlijst waar ik rigoreus 2/3 van afscheurde bleef er voor mij nog heel veel over. Opnieuw aan iets begonnen wat ik niet vol kon houden, niet goed deed en wat me helemaal geen rust opleverde. Net als al die andere trainingen en cursussen.
Ik heb ontdekt door met die ‘zelfafwijzing’ (wat je hier wel noemt hoor) écht aan de gang te gaan (dus niet: hup, stoppen met jezelf afwijzen) dat ik wel met mijn hoofd weet dat ik waardevol ben en dat ik ook vind dat ik voor mezelf mag kiezen, maar dat mijn gevoel volledig in de paniek schiet als ik dat ook echt ga doen! De angst voor boosheid, kritiek, steken onder water (= angst om afgewezen te worden door anderen) etc. verlamden me volledig. Dat is echt niet zo simpel te veranderen. Sterker nog, toen ik ervoor maar weer eens een psycholoog opzocht (hoewel ik met die zelfafwijzing ook al tig keer bezig was geweest) vertelde ze me dat ze dacht dat ik ADHD had. Ik viel van m’n stoel.
Maar het bleek wel zo te zijn en dat alles voortdurend ‘mislukt’ wat ik aanpak, is ook daardoor. Ik wil maar zeggen…slow living is heerlijk en ik heb het ook echt nodig. Maar niet meer om ‘beter’ te worden, maar om te voelen dat wat ik ben, kan en niet kan, helemaal oke is. En dat ik dingen niet af kan krijgen, dat dat ook oke is (wel lastig trouwens, vuile kleren, stapels vol afwas op de aanrecht en niet-betaalde rekeningen). Ik voel de paniek, de angst voor afwijzing en alle kritiek en ik doe niets. Sit-with-it…en dan wachten tot de emoties een beetje zakken. Accepteren en dan juist een kopje thee, met een bloemetje en waxinelichtje ernaast pakken en mezelf omarmen alsof ik een van mijn dochters ben die me huilend komt vertellen dat het niet lukt met de kamer opruimen…..